Witaj na stronach niepije.com.pl

[aneczkaaa]

Próbuję ponownie

Moje dzieciństwo nie było usłane różami, ojciec pił, znikał, wracał, mama krążyła wokół niego, a on wokół butelki. Mało pamiętam z okresu picia mojego ojca, ale pamiętam jak prosiłam, żeby już nie pił. Gdy miałam 13 lat mama trafiła do grupy wsparcia. Od tego czasu zaczęło się u nas zmieniać. Ona zaczęła się zmieniać. Razem z siostrą uczęszczałyśmy na Al-ateen. Tato pił jeszcze 2 lata i któregoś dnia po prostu powiedział STOP. Nie pije ponad 14 lat.
Moje przygoda z alkoholem zaczęła się w szkole średniej. Były to cotygodniowe wyjścia na imprezy, dyskoteki itp. Jak większość nastolatek. Moje „imprezy” trwały dosyć krótko, bo w wieku 18 lat zaszłam w ciąże( oczywiście z moim teraźniejszym mężem). Pożegnała alkohol na okres ciąży, po urodzeniu syna również nie było czasu na zabawy. Mąż nadrabiał za naszą dwójkę.
Jak syn miał 4 lata zaczęłam uczęszczać na grupę wsparcia dla współuzależnionych. Chodziłam parę miesięcy i zrezygnowałam. Jak na to patrzę z perspektywy czasu to Ja oczekiwałam chyba wtedy cudu. Paradoksalnie myślałam, że jak ja będę chodzić to On przestanie pić. Więc wymyśliłam inny sposób, a może poszłam na łatwiznę? Zaczęłam mu robić na złość. On weekend, to ja weekend.
Nic nie pomagało… kurczę, ale ja miałam myślenie . W 2005 roku ponownie zaszłam w ciąże. Znowu się rozstałam z alkoholem na ponad 1,5 roku. Jak córka miała parę miesięcy miałam już dość picia męża. Zaczęłam się od niego oddalać. Zaczęłam wychodzić ze znajomymi coraz częściej.
W 24.12.2006 umarła moja kochana Bunia. Załamałam się. Nie widziałam już sensu najmniejszego. Nic nie miało dla mnie znaczenia. Zaczęłam wpadać w ciągi parodniowe. Piłam w nocy, a w dzień zajmowałam się dziećmi. Hmm zajmowałam się? Starałam się zajmować, bo na kacu, czy w ciągu nie da się w pełni zajmować dziećmi. Piłam po parę dni, z przerwami na 2-3 tygodnie. Nigdy nie zapomnę jak bardzo sama siebie usprawiedliwiałam i tłumaczyłam. Jak bardzo zaprzeczałam, że Ja mam problem z piciem, że to jak piję i jak długo piję to jest uzależnienie już. Przyrzekałam sobie parę razy, że to już koniec, że już nie będę pić. Obietnice łamałam po parunastu dniach.
Późniejsze zajścia potoczyły się niesamowicie szybko. W maju moja mama dostrzega, że mam problem. Swoją drogą to niesamowite, jak strasznie unikałam z nią kontaktu w ostatnim okresie swojego picia. Pewnie bałam się, że zrobi wszystko by mi odebrać alkohol.
Od początku czerwca zaczęłam chodzić na mityngi, jednocześnie mama namawia mnie na terapię zamkniętą. Pod koniec czerwca zaczynam pić. Nie daje rady sama. A może nie mam motywacji?. 7 lipca w trakcie picia jadę na Zlot Radości w Gnojnie. Dostaję zespołu abstynenckiego, myślałam , że umrę. Nigdy nie zapomnę słów mojego trzeźwiejącego wujka:” napij się, dać ci wódki? Przejdzie ci od razu”. Byli tam wszyscy, myślałam, że zapadnę się pod ziemię. Powiedziałam wtedy KONIEC. JUŻ NIE CHCĘ PIĆ!. Stanęło mi całe życie przed oczami. Moje dzieci, moja rodzina, moja narastająca agresja do męża…
W poniedziałek poprosiłam o spotkanie z dyrektorką Ośrodka. Na miejsce trzeba długo czekać, ale mama robi wszystko by mnie przyjęli jak najszybciej. 27.07.2007 jadę do Łukowa na terapię zamkniętą. Tydzień czasu się aklimatyzowałam. Pomimo tego, że znałam dużo leczących się alkoholików to czułam się tam źle. Po tygodniu zaczęłam pękać. Terapia, mityngi, ogólnie cały program terapii starałam się wziąć z niej jak najwięcej… Jakby to była jedyna metoda ratunku dla mnie... Dla mojego życia… Dla życia mojej rodziny…
Po powrocie do domu, do rodziny mąż przez miesiąc czasu nie pił(powiedziałam mu, że jak on zacznie to ja też zacznę). Tak szczerze to bałam się na początku jak ja zareaguję, jak on zacznie pić. Po miesiącu napił się raz, ze mną nic się nie stało, zapił drugi, trzeci, czwarty… Myślał, że jest Oki, jednak nie było… Ja byłam inna i już wiedziałam , że nie chcę w swoim życiu alkoholu. Zajęłam się sobą i dziećmi. Mężowi powiedziałam tylko, że jak on będzie pił to nie będziemy bliżej siebie tylko coraz dalej. Robił dalej swoje. Złożyłam o leczenie. W tamtym roku był na leczeniu zamkniętym , oczywiście dobrowolnie. Po wyjściu nie pił 2 miesiące i znowu próbował, czy już może… Od półtorej miesiąca nie pije i chodzi na terapię otwartą i mityngi. Może już zrozumiał?? A może nie?? To już jest jego sprawa. Ja nie chcę pić i teraz już wiem , że nie będę żyć z nim nie leczącym się. On tez o tym wie .
Nie piję ponad 3 lata i wiem , że nie chcę pić…
Jak zanudziłam to przepraszam . Nadmieniam, iż jest to w wielkim skrócie historia mojego picia

[Mietek]

[jarox48]

Witaj ANIU

Wytrwalosci w dazeniu do celu, pogody ducha na codzien i ustabilizowania sytuacji z mezem

[Afia]

Cześć Aneczko,

dziękuję za Twoją historię.

Pozdrawiam,
Ania

[Mariusz]

Aneczkaa, dzięki i gratuluje latek

[Kasia777]

Aneczka,

ja jestem na etapie chłonięcia historii, choiaż wszystkich oczywiście nie przeczytałam. Ja żeby przestać pić musiąłm sie niezle nagimnastykować, ale nie dlatego że bałam ie tego, że jestem alkoholiczką tylko dlatego, że musiałam wszytskich oprócz siebie, przekonac ze jestem alkoholiczką ja sie nie mogłam tego wrecz doczekać, lekarze m,i mówili, ze to szkodliwe picie, ze nie jestem uzalezmni9ona ale to tyylko to, że nie chciałam juz pić naprowadziło mnie na to forum, super ma nazwe zrezta nie ma w niej słowa ze jest dla alkoholików tylko niepije czy tez potem na mitingi. Bardzo się ciesze ze jestem w tym momencie swojegozycia, chociaż sporo przeszłam bo zaliczyłam szpital psychiatryczny, który nie jest niczym przyjemnym ale dzis wiem, ze to własnie ocaliło mi życie, bo jakbym dlaej żyła tak jak zyłam, a na pewno bym chlała i sie jeszcze z tego powodu super bawiła a potem płakała po swoich świńskich czynach. Dziś sie nauczyłam miłości i przedewszystkim szacunku do drugiego człowieka, nie było mi przyjemnie na poczatku dzisiejszego dnia jakw eszłam na miting gdzie byli sami starsi faceci, no moze trzech młodszych i nie byli eleganckimi pananmi, a raczej wyglądali przepraszam zawyrazenie jak spod budki, ale jak juz miting sie zacząl i zczeli mówić to poczułam ze jestem we własciwym miejscu i we własciwym czasie z własciwymi ludzmi, ze Ci panowie sa w stanie mi wiecej przekazac niz mój elegancki profesor na uczelni.

Za to dziękuję Bogu i mam nadziję, że nie popadne w samozachwyt z tego ze dołącyłam do AA, a ze będę starała się życ przede wszystkim w zgodzie ze sobą, kochjąc siebie i szanując. Czego do tej pory w ogole nie brałam pod uwagę. Mam nadziję, że Tobie się uda utrzymać trzeźwość, a Twój mąż musi sam chciec z tego wyjść. Ja mam teraz kolezanke w depresji, która codziennie sie uzala nad sobą i szuka przysłowiowej dziury w całym, ale mówie sobie stop ona musi sama chciec. Także życzę Ci żebyś miała siłę zając sie najpierw sobą a potem swoim mężem.

[dziadziunio]

Aniu

dzięki.

[kajadda]

aneczkaaa, ... fajnie że opisałaś swoje życie - dzięki...

[hewciu]

aneczkaaa,

Dziekuje!!!!!

[aneczkaaa]

[Halinka]

[Kasia777]

i tak trzymaj Aneczka;) Ja sie nieudolnie jeszcze wyrażam ale miałam na myśli, żebyś zawsze najpierw zajmowąła sie sobą, bo jak ty będziesz zdrowa trzeźwa i sczesliwa to twoje dzieci tez;) a mąz sam dojrzeje;) Ja zajmować sie sobą nauczyłam dopiero po szpitalu psychiatrycznym jak byłam wukończona praca, wykończona zajmowaniem sie innymi nigduy nie myslałam o sobie, teraz nawet mówią mamie o swoim problemie pomyślałam własnie o sobie bo to jest mi potrzebne, zeby budowac trzexwosc na prawdzie, a jak ona sobie z tym poradzi zostawiam Bogu, mam nadziję oczywiście, ze bedzie ok, ale na to juz nie mam wpływu. Ja odkrylam ze mozna kochać siebie , a nawet ze mam taki obowiązek wocbec Boga, który mnie stworzył i kazał miłowac blizniego jak siebie samego, z czego wynika ze siebie trzeba kochac najpierw a potem innych ;) To mi dało moje zwraiowanie inaczej bym do tego nie doszła;) Takze kochaj siebie Aneczka;)

[dora]

[aneczkaaa]

[aneczkaaa]