Witaj na stronach niepije.com.pl

[dancia]

Jak czytam tutaj historie kobiet współuzależnionych, to przychodzi mi do głowy jedna myśl: kurcze, ja to chyba nie mam tak źle...
Mąż płaci rachunki, nie awanturuje się...
20 kilka lat temu, jeszcze przed ślubem, pamiętam ten dzień, bylismy umówieni z bratem męża i jego żoną do kina. Mój przyszedł o umówionej godzinie do mnie, niestety jak wszedł, w płaszczu, tak zwalił się na łózko i zasnął, dobudzić go nie mogłam. Cała w nerwach, bo przecież bylismy umówieni...już myślałam żeby samej iśc do tego kina, ale bałam się to zrobić. Poszłam tylko wyjaśnić, że nie pójdziemy bo mój przyszedł wstawiony i śpi. Wstyd mi było, ale trudno. Pomyslałam, że jakbym go zostawiła i poszła z nimi do kina sama to jak przetrzeźwieje to się obrazi na mnie, przestanie odzywać.
Chciałam by między nami zawsze było dobrze, więc milczałam i czekałam aż będzie trzeźwy....bo wtedy było ok. Po ślubie było i tak, że siedzielismy w soboty w domu, robiłam kolację a potem pilismy drinki wspólnie. Był w domu...mniej z butelki wypił bo częsc wypiłam ja. Wtedy wydawało mi się to dobrym rozwiązaniem. Rozmawialiśmy itd.
Nigdy mu nie powiedziałam, że nie podoba mi się, że pije (pił i w pracy, no i codziennie w domu - kilka puszek piwa). Słyszał to od swoich rodziców, szczególnie mamy.
Nigdy sie nie awanturował, jak wypił dość to kładł się spać. Niezaleznie od pory, dbałam żeby cicho było, drzwi pokoju zamykałam, zeby tylko sen dał wytrzeźwienie i będzie dobrze. Wiem, to moja wina, że się na to godziłam przez te wszystkie lata, nie mówiłam, że nie akceptuję go nietrzeźwego, do tego jeszcze piłam czasem z nim....
Dopiero od jakiegoś czasu coś we mnie pękło...Chyba od momentu jak z synem zaczęły się poważne problemy a mąż niebardzo się angażował, tzn przejmował się i wogóle, ale ja załatwiałam wszystko, nie było czasu na zastanawianie. Oczekiwałam od męża wsparcia...dobrze robisz...to dobra decyzja....przytulenia....jakoś damy sobie radę razem...
(raz, jak wrócilismy z ośrodka zostawiając tam syna położył mi rękę na ramieniu-jakoś to razem przeżyjemy..)
Zawsze było tak, że nawet jak mniej wypił (pewnie myslał, że nie poznam) to wiedziałam....wiele lat żyłam w niepokoju - w jakim stanie wróci z pracy....gdy się zbliżała godzina powrotu. Najgorzej było jak miał na 2 zmianę (nie ważne było, że autem wraca) Po południu dzwonił z pracy o okreslonej godzinie, kiedy ta godzina się zbliżała znowu czułam niepokój....podnosiłam słuchawkę i już wiedziałam....trzeźwy czy nie, ale nawet jak trzeźwy to nie wiadomo jak będzie wieczorem....
Zawsze bałam się krytykować, mówić co myślę, musiałam uważać na słowa (niekoniecznie w sytuacjach związanych w jakikolwiek sposób z piciem) by się znowy nie przestał odzywać, nie obraził.
Odkąd zachowuje się tak, jakby nie potrafił czy nie chciał pomóc 18 letniemu synowi (a syn bardzo potrzebuje ojca) jest mi już wszystko jedno czy się odzywa czy nie. Mam to gdzieś...robię swoje tzn robię wszystko by syn wyszedł na prostą, by było wkońcu ok.
Własciwie całe życie syn miał obrazek taty : siedzącego przed telewizorem czy kompem, obok puszka piwa, papierosy.. Jedyne co udało mi się "wywalczyć" to to, że absolutnie w domu żadnego picia piwa (późno bardzo się za to wzięłam )
I ja się zmieniłam pod wpływem problemów z synem, wydarzenia z zabraniem prawa jazdy mężowi....
W tym momencie nie wiem czy mi jeszcze zależy na związku....może ze względu na syna...
Odważyłam się męzowi powiedzieć, że ma synowi nie kupować piwa (bierze leki od psychiatry, z jednych problemów jeszcze nie wyszedł, kolejny mu niepotrzebny) bo jeden alkoholik w domu wystarczy...zapytał kto jest tym alkoholikiem... to ja bez starchu no przecież ty....no i znowu tzw. cicha msza. Po kilku dniach wrócił pijany z pracy to poiwdziałam co o tym myślę i że ma się leczyć....cisza w dalszym ciągu...Z mojej strony też, juz nie chcę odzywać się , nie czuję potrzeby naprawiania. Od niego też się chyba nauczyłam zamykać w sobie, milknę i już. Wiem, że to źle, powinno się rozmawiać, ale zawsze się bałam, że powiem coś co mu sie nie spodoba i się obrazi (najczęściej tak było), czasem nawet milknął a ja nie wiedziałam czemu, potem zastanawiałam się co zrobiłam nie tak...
Jutro wybieram się z synem w góry, sama i nie boję sie tej decyzji, załatwiałam to dawno już. A od poniedziałku syn na terapię a ja w tym samym szpitalu poszukam grupy wsparcia.

[Mariusz]

[bacha]

[dancia]

Rzeczywiście, jak zaczęłam czytać historie to czasem nasuwa się mysl "skąd ja to znam, to o mnie?"

"W Twojej opowieści jest bardzo słów "boje", nie wiem czy zauważyłaś. "
Owszem Mariusz, zauważyłam i z tego co już sie dowiedziałam na tym forum może to wynikać (to że sie boję czy bałam) z tego że jestem DDA i bałam się odrzucenia, potrzebowałam ciepła, wsparcia i spokoju a nade wszystko podniesienia poczucia własnej wartości ( w domu, przez męża, bo w pracy to wiem juz, że jestem dobra )
Powoli, po efektach tego co zrobiłam by pomóc synowi, odzyskuję wiare, że chyba jednak nie jestem taką złą matką
Pozdrawiam i dziekuję, że jesteście

[dora]

[Halinka]

[Mietek]

[Felicja]

Witaj Danciu!
Cieszę się, że tu jesteś! Znalazłaś dla siebie pomoc i wsparcie.

[dancia]

Wrócilismy z gór, fajnie było, ale nie moge powiedzieć żebym jakoś szczególnie odpoczęła, myslałam o tym, że jak ma wolną chate to pewnie będzie pił, nawet na smsy wczoraj od syna nie odpowiedział, a to takie zwyczajne smsy, o meczu.
Jak wracalismy to łzy cisnęły mi sie do oczu, jak pomyslałam, że będzie w domu, że znowu będzie cisza. Był trzeźwy, ale ja nawet na niego nie patrzałam. już nie potrafie sie odezwać, nie mam ochoty, nie mam już siły. A on też nic nie mówi, źle mi z tym, atmosfera ciężka. Jak widziałam na wyjeżdzie pary, starsze małżeństwa, jak ze soba spaceruja, trzymają się za ręce.....może jednak mi jeszcze zależy....
Ale mam wrażenie, że jemu nie, pewnie jemu też jest ciężko z tym, ale ja już tak nie chcę żyć. Pamięc mi zaczyna szwankować, nie mogłam znaleźć głupiego skierowania na terapię syna i omal znowy nie popadłam w histerię...załamka normalnie...
Ale jutro jak już będe w psychiatryku z synem to dowiem się o grupę wsparcia dla mnie. Tak długo będę sie dowiadywać aż sie umówię na konkretny termin, sama sobie juz z moja psychika nie dam rady. Ciesze sie, że tu trafiłam i, że mam wsparcie w Was.
Dziekuję

[kajadda]

[dancia]

Znajdę Jutro dam znać co załatwiłam. Najlepsza będzie grupa wsparcia chyba bo terapeuta taki tylko dla mnie to za mało, tak mi sie wydaje

[kajadda]

[Mietek]

[Felicja]

[dancia]

Terapia indywidualna załatwiona 15 lipca na 15
Jest u nas Ośrodek Interwencji Kryzysowej i poszłam tam się umówić. Już tam chodziłam do psychologa kiedyś, jak miałam problem w pracy i moja dyrektorka mnie wykańczała psychicznie (źle rozwiązała sprawę z rodzicami). Psycholog mi uświadomiła parę rzeczy i skierowała psychikę na własciwe tory